ის სულაც არ ჰგავს ყოველგვარი საყვედრის მიმტევს, პარკინსონიანი უძილობა სიხარულს ანიჭებს, ოთახში დადის ნერვიულად და თითებს იმტვრევს, მათემატიკური ისტერიით ითვლის ნაბიჯებს.
კითხულობს პრესას, კაფეებში აღარ სვამს ჩაის, ამით ხაზს უსვამს პრინციპების სულელურ ალბომს, ის ავტორია გულმიჭრილი მინაზე ბზარის, ისეთი ძუნწი, ძილისთვის რომ სიზმრებსაც არ თმობს.
მუნჯი ჟესტებით გამოხატავს სიმდაბლეს აზრის, მესამე პირში მონოლოგობს საკუთარ თავზე. იგი მეტროში ქალბატონებს არ უთმობს ადგილს, მას აღარასდროს არ გადაჰყავს მოხუცნი გზაზე.
ის ზედმეტს ფიქრობს, ზედმეტს ცხოვრობს დაზედმეტს ნატრობს, - გადაუღებელ წვიმებს ნატრობს, ოცნების წვიმებს. მადლობით იცმევს მეგობრისგან ნათხოვარ პალტოს და თვითმკვლელობის იტოვებს იმედს.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
