ჩემი ცის და მიწის სითბო, შორეთს გამომყოლია, ვერ ვივიწყებ ჩემს ქვეყანას- რა სამშობლო მქონია! ჩემი ქვეყნის ქებათ-ქება, აქაც გამიგონია, სიამაყით ვფიქრობ ღმერთო- რა სამშობლო მქონია! ცად აზიდულ ლამაზ მთებში, თავი ღმერთთან მგონია, აღტაცებით მსურს ვიყვირო- რა სამშობლო მქონია! თუმცა მთაში მწვერვალები, თეთრად დაუთოვია, ბარში ყვავის ია-ვარდი- რა სამშობლო მქონია! შორით მოსჩანს მწვერვალები, ჯიხვთ რომ დაუთქორიათ, გაოცებულს სუნთქვა მეკვრის- რა სამშობლო მქონია! ცის ტატნობზე ფრინველი ჩანს, არწივი თუ ქორია, თვალი ცქერით ვერა ძღება- რა სამშობლო მქონია! თუმცა ბევრჯერ წაქცეულა, მტერიც ბევრი გვყოლია, ბოლოს მაინც იმარჯვებდა- რა სამშობლო მქონია! მტერთ სიმრავლე ჩვენს წინაპართ, ჭკუით გადუწონიათ, ისტორია თვითონ ყვება- რა სამშობლო მქონია! გადავხედოთ აბა წარსულს, რა მეფენი გვყოლია, მათ ფესვებზე კვლავ ვიზრდებით- რა სამშობლო მქონია! საქართველოს მთლიანობა, სხვა ნატვრა არ მქონია, სიყვარულით ნაშენები- რა სამშობლო მქონია! სამშობლოზე ოცნებებში, წლებს შორს ჩაუქროლიათ, გინდ ვკვდებოდე მაინც ვიტყვი- რა სამშობლო მქონია!!!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
