მზე არ უხდება ზეცას, შენ მოუხდები უფრო, შენი თვალებით, ცეცხლის ალები თუნდაც რომ გეცვას, მოგეკარები, სინაზეს გაგიმხელ
და სხვა ქალების ყველა თავშლებით მოგიქსოვ ხალიჩებს, სამოსად ტანის, თუ გინდა ღრუბლები გეცვას, ვიქნები ქარი, მივწვდები მწვერვალს, სივრცეში ულევს,
ფაქიზი ძალით შენს ირგვლივ წყნარად დავიპყრობ ზეცას და მოგაშორებ ერთი ნელი მობერვით ღრუბლებს. წვიმა რომ გეცვას, წვიმის ფარდის სამოსი სველი, მე მბრძანებელი ვიქნებოდი ამ წუთისოფლის.
ჩემს ხმას მორჩილი შეწყდებოდა ბრინჯაოს ფერი, შენი წვიმა, სამოსელი უმანკოდ ყოფნის, შენ ჩემში ქალის გაგიჟება იოლად გძალუძს დასაბრალებლად ეგ სიავე ჩემს ზურგზე კიდებს
მე ვეღარასდროს მოვისყიდი ამ დანაშაულს, მაგრამ ათასჯერ, ცხრაათასჯერ ჩავიდენ კიდევ, მე შენს წინაშე დაპყრობილი ჯარივით ქედს ვხრი აწ და მარადის შენს უსაზღვრობას მივუგებ თაყვანს,
გზაგასასვლელთან შენს ფეხებთან კანკალით დავყრი რაც კი ყოფილა ყველა ქალის ყველა თავშალის. ყველა ქალაქის კარები მოიკაზმება ვერცხლად და გაუღება ჩემს წინ შენთვის დასამონებლად კარები,
ლაშქარზე მაღლა დაიწერება შავზე თეთრად მზე არ უხდება ზეცას, შენ მოუხდები უფრო, შენი თვალებით შენზე სალოცად საკუთარი ავაგე ტაძარი, მის დიდ კედლებზე შენ ახატიხარ მაღალ ფრესკებად,
ისე რომ სახეს ღვთისმშობლისას ხარ შესადარი, ისე რომ ანგელოზებსაც შეშურდებათ. შენს სილამაზეს ალბათ სადმე აქვს საზღვარი, მაგრამ არა აქ, არა ამ ქვეყნად, მე მეომარი ვარ შენი
ასჯერ მოკლული და ასჯერ დამდგარი ფეხზე, თითქოს ჭრილობას მილოკავს დედის რძით მგლის ლეკვი, რამდენი ისარი მტრის ნატყორცნი მიპყრია მკერდზე, იმდენ ჯარს კიდევ გავუძლებ და შევებრძოლები.
სტიქსის სიღრმემდე ოლიმპოდან ლაშქარი ჩავა და ჩემი ჯარის ალესდება ბრინჯაოს ხმლები, დაიწერება შავზე თეთრად და თეთრზე შავად: მზე არ უხდება ზეცას, შენ მოუხდები უფრო, შენი თვალებით.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
