ზეცაში, წვიმები, ფარდებად ჰკიდია. ყმუიან ძაღლები და მთვარე დაგლიჯეს. ჩვენ ვცხოვრობთ ერთ სახლში- არც ისე დიდია, სივრცე და მე მაინც შენამდე ნაბიჯებს-
ვადარებ გოლგოთას და შენ კი გაერთე, იმ ჯვარცმით, რომელსაც კარგახანს ვერიდე. ვწვებით ერთ საწოლში და გვაქვს ის საერთო, უბრალოდ, რომ ვწვებით ყოველდღე გვერდიგვერდ...
ვისწავლეთ, რატომღაც, გრძნობების მოთოკვა და ხალხში ერთგული მეუღლის თამაში. ამინდი თავს იხრჩობს სარეცხის თოკებზე, რომელზეც, დრო იყო, ვნებები გავაშრეთ...
დაგვჩემდა სიჩუმედ უაზრო ნუგეში, აღარ ვნსჯით სამყაროს საერთო ნაკლებით, და როგორც უცნობთან, ვაგონის კუპეში, საღამოს თავს ვიქცევთ საწილო საკვებით.
ერთ ღამეს ჩაიცვი შიშველზე მანტო და როდესაც მოგბეზრდა ცოლობა შენ ასე... წახვედი და თითქოს ის სივრცე დატოვე, რომელსაც ვერასდროს, ვერავინ შეავსებს!
გ.ლაცაბიძე
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
