პლანეტებს შორის იდილია იწყვეტს სადავეს, მატერიები გაურბიან ჩრდილების რისხვას, ეს ნაგროვები მოთმინება რომ არ გათავდეს - ფეხით-თავამდე გამწარებით ოპტიმიზმს ვისხამ.
შელამაზებულ აჩრდილებზე დახოცილ სულებს, საფლავს გაუთხრის ქაოსური, მკაცრი დროება. ჰო და უფალი დაგვანათლებს სიფხიზლეს ულევს - რომ არ გვშთანქოს და აგვაორთქლოს ამაოებამ.
სულგაცრილები გავურბივართ ჩვენსავე ლანდებს, ხანდახან ჩრდილად მოვლენილი უცხო სინდისი - გადაშორდება ჯომულუგმას , შხარას თუ ანდებს უკან დაჰყვება დღენაკლული, ძველი ივნისი ...
დაფეხძიმებულ კიბეებზე ოფლად დაღვრილი, სიწმინდის ლანდი აორთქლებას ჩუმ-ჩუმად იწყებს, ბოლო იმედად შემორჩენილ ჩრდილებს აღვირი - რომ ავხსნა დღესვე , ალბათ უკვე , არავინ მიწყენს.
ვერ ავაცალე იატაკებს ნატკეპნი წლები, „დოესტევსკივით" მოწყენილი მეც ვიფურცლები, ახლა რითმები მბოჭავენ და ვერაფრით ვტკბები, ვრჩები იგივე, იმადვე და ვეღარუცვლელი..
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
