გავიდა დრო და მეც გავიზარდე, გავედი გარეთ ქუჩებს მივაგნე, შევხედე ბავშვს და მის მშობელს წამსვე, ცხოვრება თურმე ყოფილა ასე:
როცა ხარ ბავშვი-გინდა გადიდდე და თან გაზრდილი-შენთვის იარო ესრთი სული მაქ მალე გავიდეს ეს ოხერი დრო-მარტომ იარო.
მაგრამ როდესაც დადგება ჟამი რომელსაც მართლა ამდენს ელოდი, შენ უკვე დიდო აღარ ხარბავშვი უკვე მოვიდა დრო-რასაც ელოდი.
მაგრამ რატომღაც უკვე დიდი ხარ შენი ოცნება ახდა, ასრულდა და ბედნიერი გატყობ არა ხარ, ნეტა რა მოგდის-მითხარ რას სდუმხარ.
მე ჩემს უაზრო ოცნებებში გავაშავთეთრე ჩემი ცხოვრება, მეგონა დიდი რახან ხარ ამით ყველაფერი გქავს რასაც ელოდ-ხარ.
მაგრამ შევმცდარვარ ასე არაა, დიდობამ ბევრი პრობლემა მომცა, პატარაობამ, ბავშვურ ოცნებამ, ლამაზი ფიქრი, ფერადი დღეები-უდარდელობა მომცა.
ეხლა კი მინდა ვიყო პატარა ლამაზი ბავშვი, რატომ მინდოდა დიდად გახდომა-ვეღარც კი ავხსნი. მაგრამ რას ვიზავთ, ცხოვრება არის დიდი ხრამი. ამ წუთში ძაან მენატრება ბავშვური შარმი.
მე მინდა ყველას ვურჩიო: ეხლა ხარ ბავშვი? ნუღა იდარდებ-მხოლოდ ამას გთხოვ ბავშვობით დატკბი!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
