მარტოობას ჩრჩილი ჭამს, სევდა ფიქრებს აძინებს სიყვარული ვაჭარს ჰგავს და ფასს დღითი-დღე აძვირებს სითბოს სიცივე ჩაგრავს ძილს უძილოდ ნაძინებს ღიმილს ბოღმა ატყვევებს, სულს სიჩუმე აცინებს
უშენობა თავს იხრჩობს, დროს სიშორე აშინებს მკერდში გულს ვერ ვპოულობ, ჩემი თავი მაშინებს ჰეროსტრატე ხორცს მართმევს, მანძილს ზომავს არშინებს ეფესოში ტაძარს წვავს და მე ტკივილის ვგრძნობს საშინელს
შენ კი ღამის წყვდიადში სხვამ გაგხადა მატინე მესალინა რად გახდი? ტკივილს რატომ ატკინე? შენი ნაზი სხეულით სხვის ბაგეებს დაატკბობ მე კი სულის ჭრილობას ცას ღრუბლებად დავატყობ
მთვარის ჩრდილში შემოპარულს შემომესმა ჩუმი მესა თვალზე ცრემლი ჩამოცოცდა, მეხამუშა შენი კვნესა სხვის მკლავებში კეკლუცობდი, მე კი სანთლად ვიწვოდი ვიცოდი რომ შემამჩნიე და სირცხვილით იწვოდი
სალონური პოეზიით შენთვის ვძერწე მადრიგალი ბედმა აქაც დამცინა და ჩაიხუტა ზღვამ გრიგალი უსასრულო მარტოობით მოიწყინეს ჩაფხუტებმა მე ოცდაერთს ველოდები ოცნებად მაქვს ჩახუტება
ა.ჯანჯღავა
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
