უცებ დაიფარა ცაზე ვარსკლავები მთებმა შეიმოსა შავი ნაბადები, ისევ ღამდებოდა ეს დღე მოჩვენებად სხივი არსად იყო თვალის მოსაჭრელად. არსად ხმაურია, არსად ნიავ ქარი, არსად მოჩვენება , არსად ნაპერწკალი. ისევ ღამე იყო, თითქოს სამძიმარში აღარ თენდებოდა ღამე საზიზღარი. ვიკითხე უცებ რომელი საათია? ჩემმა ფიქრებმა ხომ ღამე გაათია, დრომაც გაიწელა თითქოს უსასრულოდ რატომ დამიტოვეთ კითხვა უპასუხოდ? თვალი გავახილე ირგვლივ გავიხედე უცებ ტკივილისგან მუხლზე ჩავიკეცე, ბინდი თვალებში მაქვს, თითქოს სიზმარია ქვაზე დახატული სახე მცინარია. ფეხზე წამოვდექი თვალი გავახილე ღმერთო მე რას ვხედავ მალე გამაღვიძე სადღაც მოციმციმე ქვაზე ღიმილია გულში იგრძნებოდა დიდი ტკივილია. მუხლზე ჩავიკეცე უფალს ვევედრები, უცებ ტკივილისგან საფლავს ვერიდები. არა სიზმარია, ღმერთო გამაღვიძე და ამ ტკივილისგან მალე განმარიდე. არა ჩვენ ხომ ერთად გუშინ ვიცინოდით და თქვენ სასეირნოდ ღამე მიდიოდით. არა სიზმარია, მალე გათენდება, აჰა სადღაცაა ურჩი ღამე კვდება. „იმე-იმე“ 01.08.2014
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
