მზე ამოვიდა თითქოს ღამეში და თქვენ კი დარჩი ამ ჩემს თვალებში, ყვითელ შუქით კი მე თქვენ გხედავდი, როგორც შეხებას თქვენთან ვბედავდი. ვიცოდი, ეს მზე გზას მინათებდა, რომ ღამის შუქი იმედს მაძლევდა, ისე გნახავდით გაშლილი ხელით მოდით, გეძახით, ეს მკერდი გელით. გეძებთ და გეძებთ და ვერ გიპოვეთ, ცრემლი ამდენი რად დამიტოვეთ, ცხადშია გეძებთ, სიზმარშიც გეძებთ ამ ჩემს ფიქრებში სულ, რომ დაგეძებთ... წამები გადის წუთიც მიჰყვება საათი საათს და აღარ ქრება ეს საშინელი დღეც გაიარა, მაგრამ ამ გულში დამრჩა იარა... კვირაც გავიდა, რაც დავრჩი მარტო, უკვე შევკერე მე კუბოს ჩარჩო, მის წინ ვდგავარ და ფიქრებს დავყვები, როგორც მე ამ დროს ლანდებს გავყვები... წელიც გავიდა, ისევ მარტო ვარ რამდენ უძილო ღამეს დათოვა , ისევ ზაფხული, ისევ ზამთარი და აღარ დამრჩა გული გამთბარი. ეს ათი წელი როდის გავიდა, თქვენზე ლოდინში მთვარეც ჩავიდა, აღარ ამოდის აღარც ეკალი, მაგრამ ეს გული ისევ გეძახით... მე ვეღარ ვითვლი ერთ საუკუნეს, ვიცი, ვერავინ ვერ ჩამჩურჩულებს მიწაში ვწევარ და სხვაზე ვჩივი ას საუკუნეს ნუთუ გავივლი. მარადიული გრძნობაც ყოფილა მიწისქვეშეთში ვწევარ გორილა, ლანდებში მიწევს თქვენზე ფიქრია, რადგან აღარ ძგერს მკერდში გულია.... 31.12.2012 00:40
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
