დღეს ჩემს საფლავზე სიჩუმე სუფევს ისევ მდუმარე გავყურებ ღრუბელს, ცაც მოწყენილი გართული ფიქრში და ყოველ ღამეს ვატარებ შიშში. ოცნება ისევ, ოცნებად მექცა და მომავლის კი მე აღარ მჯერა, წარსულის ლანდებს რა ელის ნეტავ თუ სამუდამოდ გაყინულს მხედავ. ყველა ოცნება ვარდივით ქრება და ჩემს საფლავზეც ეკალიც ჩნდება მონატრება კი წარსულთან ერთად ჟამის შემყურეს უკვალოდ მრჩება. ოდეს საფლავზე ვარდი ამოვა იმ დღეს როდესაც დაიწყებს თოვას ამინდიც ჩუმად დაიწყებს გლოვას როცა საფლავთან აღარვინ მოვა. დაიწყებს ვარდი ფურცელთა ცვენას გადაეკვრება ხავსების ფენა მე კი საფლავი აღარ მექნება, რომ დამიტიროს მშობელმა დედამ. 02.09.2013 23:23 „იმე-იმე“ ეძღვნება: ზ.აბუსელიძეს
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
