მთვარეც ამ გულივით, თითქოს ბაგაბუგით
გაუხევს არშიებს, ცას და ატირდება.
დაიღვრება ისევ, ცრემლთა ნაკადული,
წამით ბუნებაც კი, თითქოს ჩაფიქრდება.

აწმყოზე და წარსულს წამებს მიავიწყებს,
დრო კი თავისთავად, მაშინ გაჩერდება,
როცა შემდეგ ფურცელს, გადა - ვშლით და იმ წლებს
წაშლის იმ მერანის, თეთრად გაჭენება.

რომელიც კი არ მყავს, მაგრამ წარმოსახვით,
მხოლოდ ხელთ-შეხებით, ანდა ჩახუტებით,
ამ ყველაფერს შევძლებ, შენ რომ დაგასიზმრო
და იმ სითბოს ვფიცავ, აღარ დამშორდები.

მშვიდი მელოდია, სანთელს დავანთებ და
როცა ჩაიწვება, მოვალ, არ მომისმენ,
ალბათ ეს მთვარეც კი, ღამეს გათევდა,
მე კი ოცნებებში,
გნახავ,
ჰოდა ისევ...

მთვარეც ამ გულივით, თითქოს ბაგაბუგით
გაუხევს არშიებს, ცას და ატირდება.
დაიღვრება ისევ, ცრემლთა ნაკადული,
წამით ბუნებაც კი, თითქოს ჩაფიქრდება!..

ნიკოლოზ ქართველი (ძამიაშვილი) - 17.03.2015