მარტოობა.
როცა შენი არ ესმით.
როდესაც უამრავ ხალხში,
შენ ხარ ერთი.
შენი სიტყვას ან ნიავი გებულობს,
ანდა შენ გეჩვენება,
რომ ესმის...
წერ და ხევ - რა აზრი აქვს,
მაინც ვერ გიგებენ.
არ ვწერო, უარესია - მოვკვდები.
ერთ მხრივ შვებაა,
მაგრამ,
გული იმათზე დამწყდება,
ვის თვალებსაც დავაკლდები
და
არ დაენანება ჩემთვის,
თუნდაც ერთი წვეთი ცრემლი.
ვწერ.
მაგრამ ამის აზრიც არ მესმის...
რატომ?..
ჩემი ცხოვრების გადმოცემით,
ზოგჯერ ვიჭრები თქვენსაში
და
ვაფათურებ ხელებს თქვენს
ფსიქიკაში,
გულში,
საერთო ოცნებებში,
მაგრამ
არა მყავს ის,
ვინც შემიცოდებს,
გაიგებს ჩემს ნაწერებს,
ანუ ჩემს მეს გაიგებს
და
ჩამეხუტება!..
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
|
