ჩემი პოეზია
უშენოდ დავიწყებ ათვლას სულ ბოლოდან
და ყველა წამზომი დამრჩება ჩართული
ვერ გეტყვი,როდემდე, ვერც იმას, რამდენი
დადგება სიცოცხლის ახალი სართული...

დარაბა მზისაკენ, ფანჯრები ზღვისაკენ,
საფეხურს უშენოდ დავადგამ საძირკველს.
და მარტო დარჩენილს მზე თუ ვერ გამათბობს,
ჩემს ბოლო სურვილებს მერე ზღვა ამიხდენს...

ამღვრეულ სიყვარულს ნურავინ დამიშლის
ეს ჩემი დიდი ხნის ფიქრია, ნაგრძნობი.
შენს გვერდით , შენს ირგვლივ მე ყველა_ ფერს ვხედავ...
და მაგ სიფერადით თანდათან დამშორდი...

შევხედავ ზეცას და თვალებს ძირს არ დავხრი...
და ყველა წამზომი იქნება ჩართული...