*** გარშემო ვერ ვხედავ მე საგანს ფიქრისთვის ეპოქაც კი მიქრის ჩემთვის უფერულად. თუ ვცხოვრობ, ვცხოვრობ მხოლოდ იმ სიტყვისთვის, რომ უნდა ვთქვა და ყველა გავაოგნო.
რაც მითქვამს კარგად ჩემი თილისმაა. სხვათა სტრიქონები -- ძველი ფეტიშები. თუ ზურგი მაქცია ახალმა თბილისმა... "მე თქვენ არ მჭირდებით, მე თქვენ გეთიშებით."
მე -- ორი ლაზარე, იობის გოდება, ედგარის ლანდი, და ჩემი ლექსები, როგორც ეშაფოტი, როგორც კლდის ქიმზე შემდგარი ქრისტე. პატარა ღმერთი, შორი უსაზღვრობის დიადი შანთით.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
