ნუთუ ეს სწორედ ის დღეა, სწორედ ის წუთი გვაჩნდება? როდესაც ჩვენი პატარა, ამ ქვეყანაზე გაჩნდება? სასწრაფოდ ექიმს დასძახეთ, თორემ დავჩეჩქვე რელსები ბავშვს დავუწერე წინასწარ ჩემი სათქმელი ლექსები.
მოვარდა ოფლით ნაკაზმი, თეთრი ხალათის ამარა შენს წამ–წამ მფეთქავ მუცელზე მორთო ვარდების კამარა. მერმე მეც აზრმა გამზარა, ხალათიანი არსება თურმე ექიმი კი არა, ღმერთისა არის მსგავსება.
თურმე ჩემს ნაჯღაბნს კითხულობს, თავად უფალი ზეცაში თურმე შენს მუცელს ვარდები, ამიტომ მიმოეფინა! იცის რომ ჩემი პატარაც ლექსებს მიმოწერს მცხეთაში, იცის რომ მისი ლექსებიც, ნა–ცხრა–თვევს შემოგვეფინა.
დაბოლოს ჩემო სიცოცხლევ, გთხოვ ჩემთვის კიდევ იცოცხლე, ერთად ვიაროთ მთვარეზე ჩვენი ნაკვეთის მხარეზე, გთხოვ ჩემი სულის მბოძებო, ჩემო ნათებავ მთვარეზე ჩვენს სიყვარულზე ილოცე, ნამ-ნამით გკოცნი თვალებზე.
ოთო გურგენიშვილი
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
