არხოტის მკერდზე ჩაძინებულ სიზმრის სადარო, მდუმარედ გიმზერ სიმაღლიდან ქისტის აულის. მკლავზე დაწვენილ შვილთან ერთად იტევ სამყაროს, ყველა დილას კი გადაარქვი დღესასწაული.
მზე ჩაბნელებულ ფერდობიდან ამოიწვერა, გადაიშალა ოქროსფერი, ფარშევანგივით, სულის ღრიჭოებს ჩაეფინა ლოცვად, სიმღერად, მე კი არ ვიცი -რა მაფითრებს ასე, ან კიდევ
ჩემი ფიქრები ეჭვეულად რატომ შიშობენ, როდესაც ირგვლივ სიცხადეა ყველა ოცნების, როცა თვალები უყურებენ თვითონ ღვთისმშობელს მარად მომღიმარს და ფერებით გასხივოსნებულს.
არხოტის მკერდზე ჩაძინებულ სიზმრის სადარო, მდუმარედ გიმზერ სიმაღლიდან ქისტის აულის. შენს სისპეტაკეს მე ვუწოდე მთელი სამყარო, ყველა დილას კი კურთხეული დღესასწაული
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
