შემონათება, ფანჯარასთან თვლემენ მუზები, ბახუსი-გახსოვს გუშინ ბოლო დალიე ღმერთის, მოხუც რადიოს ნერვებს აწყვეტს ვერდი ჯუზეპე, ან რა აზრი აქვს, იგივეა - ჯუზეპე ვერდი.
ფხიზლდები, დგები, საწოლიდან მოგყვება კვნესა, თითქოს თვალნაცემ ცრუმორწმუნეს სიკვდილის შიში, საკუთარ სხეულს მარცვალივით ქუჩებში თესავ, რომ მომავალში უცოდველი პოეტი იშვას.
მერე ქუჩებიც გიყურებენ ყაჩაღს, ნაციხარს, არ გიკვირს უფრო გიხარია თავის პიარი, რადგანაც გჯერა მცირე დოზით ისევ კაცი ხარ, რომელმაც მისი უკვდავება იმშობიარა.
ასე მთავრდება არსებობის ერთი სერია, ხვალ სხვა იქნები, პოეტი ან ცირკის მასხარა და რაც კი ქვეყნად სისაძაგლე დაგიწერია, თავს შეგახსენებს, როგორც ქარში მუხლის სახსარი.
შემოღამება, ფანჯარასთან ისევ მუზები, სიფხიზლე - რაღაც წუთის უკან ახსენე ღმერთი და მკვდარ რადიოს მიასვენებს ვერდი ჯუზეპე, ან რა აზრი აქვს, იგივეა - ჯუზეპე ვერდი.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
