იქუხა, ყველამ დაიძახა ერთბაშად ვაშა, უკან დახევაც დაავიწყდა ნაპირთან ტალღას, შენ ჩემი ძმა ხარ, მამაჩვენის უმცროსი ვაჟი, ნაკლებად, ანუ გაუჭრელი ვაშლივით მგავხარ. მერე კი ერთად ვიზრდებოდით, ვფეთქავდით ერთად, ვადგამდით ნაბიჯს მიყოლებით, ვიდგამდით ენებს, და გვწამდა ღმერთის, მოპარული, უცნობი ღმერთის, რომლის შესახებ ძილისპირზე ყვებოდა ნენე... ჩვენ ერთდროულად გავუძელით დამცინავ სიცილს, მარილიც ვჭამეთ ერთის ნაცვლად თექვსმეტი ფუთი, ყინვის, სიცივის, სიღარიბის და უკვე ვიცით ყველა სიმლაშეს ვერ მოისვრი პირიდან "ტფუ"–თი. ახლა სულ უფრო იშვიათად ვნანობ და ვცდები, რადგან ადრევე შევიგუე სახეზე ოფლის დენა და მაინც სიხარულით ვდენიდით ძმები~ ფაქიზოს, დილით საძოვარზე, გადაღმა სოფლის იქ სადაც ლურჯი ყანებია, ქარია ხისტი, იქ, საიდანაც ვუგზვნიდით წეროებს ამბორს, რომ მოეყოლათ სამყაროსთვის, რომ ეთქვათ სხვისთვის ლოცვა, რომელსაც წლების შემდეგ ლექსებით ვამბობ: შენ ჩემი ძმა ხარ, მამაჩვენის უმცროსი ვაჟი, ნაკლებად, თუმცა მერე რაა, მაინც ხომ ვგავართ.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
