ვერაფერს ვერ ვწერ,მე წარსულის ნათებას შევრჩი, ან უფრო შენი თვალების და ოცნების კიდეს, ვზივარ და ასე მგონია რომ ამ წყეულ მკერდში, ათასი ცოდვით წაბილწული ორგანო მიდევს.
ვწუხვარ და ტანზე მონატრების ეკლები მაყრის, ჩემო თოჯინა,შენი სუფთა ღიმილი მიყვარს, ვწუხვარ და ასე მგონია რომ ვიპოვი აპრილს, დაუსაბამო,თოვლიანი უდაბნოს მიღმა.
ყინვიანი და უსაშველო დღეების მერე, იქ სადაც ორსულს გეხვევი და კალთაში გისვამ, იქ სადაც ლექსებს მე კი არა - იები წერენ, და სადაც ღმერთსაც აღარ ახსოვს რამდენი წლის ვართ.
ჩემო თოჯინა, მე წარსულის დიდებას შევრჩი.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
