შენ ახლა მთიდან მოვარდნილი გრიგალი გართობს, მუხლებთან ჯერ არ ახდენილი ოცნება გიზის, არ მინდა მორიგ გაზაფხულსაც ვიარო მარტომ, და არც ის მინდა დედოფალი მოვტაცო ქიზიყს.
ტკივილი რაღაც უცნაური სურვილით მდაღავს, თითქოს ლექსებმაც მიმატოვეს ამ ცეცხლის შუა, ცოტაც და ცოდვას დავაპირებ,ცოტაც და აღარ დამიშლის თითქმის სიგიჟემდე შემცდარი ჭკუა.
რომ ყაჩაღივით გავერიდო საკუთარ სინდისს, და რომ გამჩენი შევუკურთხო ქვეყანას მწარედ. მერე საწოლთან მოგეპარო ვით ღამის ბინდი, შემოგახიო გულისპირზე შებმული მთვარე.
და თუკი ჩემმა უთავბოლო სევდამაც იკლო, ვიპოვი იქნებ სამართალსაც, ჯავრი მკლავს მისი. შენ ახლა ზიხარ,საპატარძლო კაბაზე ფიქრობ, მე კი ვერ ვბედავ დედოფალი მოვტაცო ქიზიყს.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
