ასრულდა... ისევ დავუბრუნდით ერთმანეთს მტკვარო, ასრულდა... ასე უარაფროდ საკუთარ იღბალს მივყვები შორს და შეიძლება უბრალოდ ვთქვა, რომ ბედმა ცხოვრება სულ სხვაგვარი ფერებით ნიღბა. ვიდრე გვინდოდა, ვოცნებობდით და ვიდრე გვსურდა, ვერც ეს ქალაქი ვერ ეღირსა სასურველ ტკბილ ძილს, გვახრჩობს ყულფივით მოჭერილი ხელები სულთან! ხელები ღმერთო! ბინძური და ხელები ბილწი. ვერაფრით ვამბობ, ტკივილს მაინც დუმილი უჭირს. აკლიათ სითბო ღრუბლებისკენ გაფანტულ კოცნებს, რადგანაც პოეტს, ორიოდე ქართული ქუჩის იტალიური ეზოები გიდგანან მოწმედ... რომ ყველაფერი ტყუილია, უაზრო დავა, დიდება, ვაშა, შეძახილი - ერი ჰა... აი სულისშემძვრელი რეალობა და ჩემო თავო რა გეშველება, სულელივით მღერიხარ მაინც. რას ვიზამთ, ისევ დავუბრუნდით ერთმანეთს მტკვარო! ქალაქში ცივა. გათოშილი ჯიბეში ვიყოფ ხელებს და მინდა უკნასკნელ სიმღერად ვთქვა, რომ მსურს შენს ნაპირებს შეხიზნული პოეტი ვიყო...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
