ისე მაგიჟებს მოძრაობა, ხალხი, ვაგზალი, ასე მგონია ბროდვეია, თაიმსკვერია - თბილისი. მე ჩემს მყიფე ფიქრებს ვერსად ვაგზავნი, დაიმსხვრევიან! აღარც კი გახსოვს როგორი ვარ მაგრამ თუ ასე შეუხებლად გსურს დამივიწყონ შენმა თითებმა, უკანასკნელად გეხვეწები, გთხოვთ მადმუაზელ ne me quitte pas! გრძნობ? მეტისმეტად მივეკედლე სენტიმენტალიზმს, წლები კი ქარში ღრუბლებივით დაფრთხნენ, აიმღვრნენ და ვხვდები ახლა კალამია მძიმე მეტალი, რომელსაც შუბლთან მივიდებ და ვისვრი! გავიხვრეტ!
ხშირად ვიხსენებ სიყმაწვილეს, სოფელს. ჰო კიდევ მესრის ღობეზე ბიჭუკელას ცარცით მინაწერს: "მე იმდენს ვფიქრობ, შემიძლია შეგეხო კიდეც" ოთარ ჭილაძე. დღეს მინდა ურცხვად დავიბრალო ყველა შედევრი და სიყვარული დაგიმარცვლო უცხო ფრაზებად, როგორ აგიხსნა? რომ საკუთარ თავში ვეტევი, ისე შემჭამეს მონატრების მეტასტაზებმა.
შენ ზაფრანისფერ ტყეში ცხოვრობ, შორის ღმერთების და ნისლი ფარავს შენი მთების ყვითელ კალთებსაც, სულელ მებადურს სულ მეგონა მოგიხელთებდი, ერთ მშვენიერ დღეს დაგიჭერდი ჩემო ქალთევზა!
მაგრამ...აქ, ჩემთან სიგიჟეა, ხალხი, ვაგზალი... თბილისი თითქოს ბროდვეია, თაიმსკვერია, მე კი ჩემს მოხუც, ბებერ ფიქრებს ვერსად ვაგზავნი, მეშინია რომ მოკვდებიან... დაიმსხვრევიან...
მაპატიე!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
