მე ჩაველ სვანეთში, ვიხილე,
მთა-ბარ ერთმენეთს ერწყმოდა,
მთებშუა ჩანჩქერი მდინარედ,
დაბლა ქვებს როგორ ესხმოდა.

პირველად ნამდვილი კუპბდარი
გავსინჯე სვანის კარადა...
როცა კი გორაკზე ავედი,
თავი ვიგრძენი კაცადა.

როს საკმარ მე ვიბოდიალე,
დავჯექ, გავიცან ხალხი და...
ტყეში რომ სალოცავს მივაგენ,
დარჩენა შემდგომ მამინდა...

გავიდა დრო. გახდა წამოსვლის
ჟამი და ძლიერ დავმწუხრდი,
თვალს ცრემლი რომ ჩამომივიდა,
ვკითხე ჩემს თავს მე "რაც უსცდი?.."

ვიყვირე სვანეთი რომ მიყვარს,
და გადავიღე სურათი,
ცხოვრება თუ არის ერთი დღე,
სვანეთში ვიყავ მე სულ ათი
წუთით!..

ნიკოლოზ ქართველი (ძამიაშვილი) - 15.02.2015