მთავარი » 2015»ივნისი»3 » ზვიად რატიანი - დაორთქლილი მინების ღამე / zviad ratiani - daortqlili minebis ghame
8:44 AM
ზვიად რატიანი - დაორთქლილი მინების ღამე / zviad ratiani - daortqlili minebis ghame
მე დავთმობ ამ ქალაქს ამ ქუჩებს ამ ტოტებს და შენთან მოვიტან ფეხებთან დაგიყრი შენს მზერას - შეშლილი სურვილის გადმომდებს ელვარე ხმალივით სხეულში გავიყრი და შენ დამინახავ მე ჩემო ძვირფასო შენს მუხლებს დაღლილი ხელებით შევწვდები და მერე უთუოდ ვიტირებთ ამაზე რომ ვეღარასოდეს ჩვენ ვეღარ შევცდებით და რომელ ჩვენგანსაც არ უნდა აუხდეს სიზმარი - რომელსაც ათასჯერ წავაწყდით უნდა დაიბზაროს და უნდა დადუღდეს ყოველ ოცნება - ჩვენ უკვე დავმარცხდით გამოშრეს დაიმსხვრეს ეს ჩემი ხელები - ისინი შენს ღამეს ვერ შეეხებიან სიჩუმეს დავაფრთხობ ჭლექიან ხველებით და წავალ ქუჩაში და ვიწრო მხრებიან კედელს მივეყრდნობი მოთმენას მივუსჯი გაყინულ თითებსა და ჩამოშლილ ხერხემალს სანამ შუაღამის უძირო სილურჯით ჩემს სხეულს სიბნელე არ შემოეხვევა შენც გახსოვს - დეკემბერს სისხლივით დიოდა სიტყვები - ავსილი უაზრო ოცნებით და როცა ჩემს ხელებს ჰკოცნიდი - მტკიოდა და მერე ჭრილობებს ვეღარ ვიხორცებდი და ვწერდი თვითონაც არ ვიცი - რას ვწერდი ჩაკუჭულ ლექსებით აივსო თხრილები მე შენთან მინდოდა და ვეღარ ვაღწევდი და კედელს ვკორტნიდი სისხლიან ფრჩხილებით ახლა კი დავმშვიდდი ყველაფერს ბოლო აქვს სიჩუმე ყველაფერს უპოვის გასაღებს ღამეებს სისხლი და ცრემლები რომ მოაქვს იმათ ვალამაზებ და ფრთებად ვასაღებ და მთვარეს ავძახებ - რატომღაც ჩურჩულით - რომ ისევ უსაფრთხო ქიმზე დავბანაკდი მაგრამ ლოკოკინის გარსში შეყუჟული ვიღას გავაბრიყვებ ფრთებზე ლაპარაკით მე ისევ ისა ვარ შემხედე - ის ვისაც ნაცნობი ჭრილობა მეასედ ასტკივდა და შენს მონატრებას თითებით ვისრისავ და ისევ ვჩერდები ისევ იმ ადგილას შენმა თვალებმა რომ ქვესკნელი გათხარეს და ყოველ საღამოს მთვარით გალოკილი ძარღვი - დაჭიმული - ვენაზე ფართხალებს ხან როგორც გველი და ხან როგორც ბორკილი მინდოდა, მე ერთ დროს ძალიან მინდოდა რომ ბოლო ჰქონოდა უაზრო მოლოდინს და მივსულიყავით იისფერ მინდორთან და შენს თმებს ცეცხლოვან ზღვაში ჩავყოლოდი მაგრამ მე დავფლითე ყოველი ნატვრა და ყოველი სურვილი ქარს გადავაბარე ძარღვებიც გამოშრა და სისხლიც გათავდა და თუკი ხანდახან მზერას გავაპარებთ ცეცხლოვან მზისაკენ - უდაბნოს სიყვითლით სიჩუმე იღვიძებს და იწევს გულს იქით სიჩუმე მეძახის განწირულ სიტყვით და გადაღლილ სხეულის დამშრეტი მუსიკით როგორც ძაღლის ლეკვი - უღვთოდ გაყიდული - დაცინვით რომ იცდის - თავს როგორ იმართლებ ისე - დამსხვრეული ორივე კიდურით ჩემი სიყვარული მიყეფს და მიმათრევს და რა ვქნა - მივყვები და მაინც მიყეფენ თუ ჩემს დასაცავად ხმას ამოიღებენ მაგრამ ვინ გაბედავს - არ ყოფნით სიტყვები ის ისევ მიმათრევს მეც უხმოდ მივყვები დაგნებდი გამოვთხრი ნესტიან ფუღუროს იქ შევიკეტები კვნესას შევიკავებ ცოტა ხნით დამტოვეთ - მე უნდა ვუყურო ყვითელი ფოთლები თავს როგორ იკლავენ და ამ ფოთლებიდან რომელსაც მოვწონდი - ვერაფრით ვიპოვნი კვლავ იმას თუ ვეძებ ახლა ის დრო არის რომ ორი კოცონი დაგინთოს საღამომ მდუღარ ძუძუებზე და მოვალ მე შენი ძახილი მომესმა ვიცი - მომეჩვენა და მაინც ვენდობი როგორც ფიფქები სხდებიან ტოტებზე ისეთი სინაზით მხარზე დაგეყრდნობი და გეტყვი - სისხლნარევ ცრემლის შეკავებით მე შენთან მოვედი და ახლა ვიხსენებ თუ როგორ მიხმობდნენ მე შენი მკლავები და შენი ტუჩების უძირო სიცხელე თუ როგორ გეძებდი დაორთქლილ მინებზე და შენი სურვილით თუ როგორ ავივსე მაგრამ არარსებულ სიყვარულს ვინ ეძებს ღამეში მზის სხივებს ვინ მოისაკლისებს არა ხარ - შენ მხოლოდ სიზმრებმა დაგხატეს და ახლა ამ სიზმრებს ქარები მიფრთხობენ და ყველა კუნჭულში სიჩუმე ღაღადებს და ჩემი ხელები შენს მუხლებს ითხოვენ დაბრუნდი ან იქნებ არსად არ წასულხარ შენ იქნებ აქა ხარ და სივრცეს მიაპობ დაბრუნდი და შენი სიჩუმის პასუხად მე თვალებს დავხუჭავ და ისე გიამბობ რომ ქარი კბილებში ნასრეს და დაღეჭილ ოთახის სიბნელეს სურვილით ავავსებ რომ შენი ღიმილის პატარა ნაგლეჯი მკრთალი სანთელივით ჩაწვა რაფაზე რომ ლურჯი ღრუბლები ბეჯითად ხატავენ გაყინულ ზეცაში უცნაურ ასოებს რომ ისევ სიჩუმეს უპყრია სადავე და ქარი ატირებს ბნელ სადარბაზოებს რომ ასე სუსტი და ასე უძლური საკუთარ ოცნებას გიჟივით ვაქეზებ რომ ახლაც ოთახში ვზივარ მობუზული და ახლაც დაორთქლილ მინებზე დაგეძებ რომ ისევ ღამეა და და ალბათ ადრეა რომ შემომილეწოს თვალები სინათლემ რომ სადღაც გავრბივარ და შენს მონატრებას მშიერი მხეცივით კბილებით მივათრევ
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
