ააწრიალებს სულს უშენობა და შემოდგომის ნაზი ფერები, ვიცი, ქარვისფერ ღამეს გაათევ და სიზმარშიც ვერ მოგეფერები... ვიცი, ტკივილად გადამექცევი, მაგრამ გახედე, ზღვაზე ნისლია... ვითვლი უთვალავ დღესა და ღამეს - ძველ დარდისათვის ვერ მომიცლია! უნდა გაიგო, უნდა იწამო, რომ არ არსებობს ქვეყნად არავინ ბოლომდე მოჰყვეს ძვირფასი კერპი გაუკაწრავი, გაუბზარავი... თქვი, რომ გიშველა ამ ფოთოლცვენამ. თქვი, რომ შეიკრა პირი იარამ... ეს მე ვიყავი - ზღვის მონატრება - შენს სიზმარში რომ გადაიარა. ეს მე ვიყავი - შორი ნაპირი, ცად გაკიდული თეთრი თოლია ... ხომ ხედავ, შუქი იმ შემოდგომის როგორ ფეხდაფეხ გამომყოლია. და აწრიალებს სულს უშენობა მკლავს ნაწვიმარი ზეცის ფერები ვიცი, ქარვისფერ ღამით დამთვრალი ყველა სიზმარში მე მეფერები...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
