ერთ დროს, სულ ყოველთვის, მიწურულს ყოველ დღის შენ მწერდი წერილებს... და მეც სიხარულით ვარსკვლავებს ვწვდებოდი, და ასე გასტანდა მეგონა მარადჟამს, მაგრამ... რახანია წერილი აღარ ჩანს - თურმე მე ვცდებოდი... ერთ დროს, სულ ყოველთვის, მიწურულს ყოველ დღის, მეც გწერდი ბარათებს... და შენც ბედნიერი ვიცი ცას წვდებოდი, და ასე გასტანდა გეგონა მარადის მაგრამ, დღეს ნასახიც აღარ სჩანს ბარათის - თურმე შენც ცდებოდი.... ერთ დროს, სულ ყოველთვის, მიწურულს ყოველ დღის ჩვენ ვწერდით, ჩვენ ვწერდით ერთმანეთს წერილებს..
გიო საჯაია
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
