ღამის სამი საათი იქნებოდა, მობილურმა დარეკა, დავხედე და მეგობარი იყო.
არ ვუპასუხე, ხელში მეკავა და ვუყურებდი სანამ გათიშა.
ცუდ ხასიათზე ვიყავი, რაღაცნაირად აღრენილი და უგუნებო.
ის იყო მობილური უნდა დამედო, წერილი მომივიდა, ის მეგობარი იწერებოდა, ვინც მირეკავდა, ზარს როცა ნახავ, არ ინერვიულო ასე გვიან რომ დაგირეკე, ყველაფერი წესრიგშია, უბრალოდ შენი მოკითხვა მინდოდაო.
წავიკითხე და პასუხი ვეღარ გავეცი, ისეთნაირად დავიჭმუჭნე, დავწვრილდი და დავპატარავდი, რომ დავემსგავსე პატარა წერტილს, მაგრამ მკაფიოს, ძალიან შემრცხვა საკუთარი არ ვიცი რისი, მაგრამ შემრცხვა, ძალიან შემრცხვა.
ეს ყველაფერი ნამდვილად მოხდა, სიტყვასიტყვით როგორც წერია, მინდოდა ლამაზად დამეწერა, მაგრამ მე ისევ გულის ტკენა ვარჩიე, მოლბობას გულის.
ლაშა მარგიანი
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
