ახლა ვსვამ გვირილის ნახარშს, რომელიც შეახმა ოთახს. ვუმატებ ჩემს ჭიქას შაქარს და ჩემი ოცნება ფორთხავს. სიცივე. ფიქრებიც უფრთო. ნერვები მეშლება ისევ. ვიცი რომ უშენოდ მხოლოდ ამ ლექსსაც აივანს მივცემ. იფრინოს იქამდე სანამ, გაფრენილ სურვილებს მიღმა, გოგონას იპოვის ლექსი, რომელიც არაფრად ღირდა. ვიცი რომ გაუთბობს სხეულს ჩემს ჭიქა გვირილის მსგავსად. ტკივილი, ცრემლი და სევდა გადმომაქვს ფურცელზე განცდად. გიხსენებ და ძლიერ მტკივა, რომ ისევ ჩემიდან შორს ხარ. ახლა ვსვამ გვირილის ნახარშს, რომელიც უშენო ოთახს შეახმა...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..