ნეტავ როგორი ხარ ბიძაჩემო? ერთი სურათიც არ დარჩა შენგან, ერთი მხსენებელი. ზოგჯერ მგონია, მე მოვიგონე, ჭკუასუსტი ბიჭის ამბავი, სიცოცხლეშივე მიმალული სახელით, და მოდის ასე ჩემი გენი – მზე და მთვარესავით ლამაზი მამიდებით და მოჯადოებული მამაჩემით, სილამაზე შეიძლება შეიცვალოს სიბრმავით და ავადმყოფობით და ჯადოც აიხსნება, თუ ღამის გზაჯვარედინზე დადგები, სიტყვის უთქმელად და უვარსკვლავო ცას შვიდი წყაროს წყლით გალუმპავ. შენი თვალის უპეებში კი ქარი წრიალებს და სიზმარივით ცვალებადი და ხეების მეგობარი, მკაცრად ჩაჰყურებ საკუთარ ანარეკლს და გჯერა მდინარის, ტანს რომ გიკაწრავს.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
