არასდროს მიყვირია ქუჩაში: – მარჩიელი, მარჩიელი! მაინც მიპოვეს. მოდიოდნენ და მოჰყავდათ დაბზარული ხელისგულები და სველი კენჭებივით პრიალა თვალები. მეც ვიჯექი და ვიგონებდი, სიცოცხლის ხანგრძლივობას და უტკივილო სიყვარულს. ზოგჯერ სიმართლეც წამცდენია – ავი და მწარე.
ვიდრე არ მოვიდა წითურთმიანი, ელავდა მისი ხელისგული, როგორც მარმარილო, თითქოს არასოდეს უცხოვრია. – შენ არსებობ! სხვა ღამესავით ჩუმი და მსუბუქი და როგორ შეგიძლია დაწერო წიგნი, სადაც ვერავინ გადარჩება? – ვთქვი და გავჩუმდი.
აი, აქ დავსახლდი, რომ ამოვხსნა ჰაერში მოხეტიალე ხმები და ამოვიცნო იეროგლიფები, კლდეზე მიმტვრეული ტალღები რომ ტოვებენ.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
