ვიცნობ ერთ კაცს, ვისაც, უწერია შენზე ლექსი, მაგრამ მაინც, ლექსმა, თქვა და თვითონ ვერა, ვერ მოასწრო, ეთქვა, თუნდაც ისევ შეძნელებით დროს წელავდა, იმედიც კი ვითომ ნელა
ერეოდა, ნისლში, სიცივეც კი თითქოს მკლავდა, ისევ ფიქრი ყვავილებზე, დაგვიანდა მან მე მთხო
... კითხვის გაგრძელება »
დღეს ცივა, იწვიმებს... მომენატრე! დრო გადის... მივიწყებს... მომელანდა!.. ის ხედავს, ისევე დამანთებს და მე ღამე სინათლე დამათენდა... გრძნობ? უკვე გიჟი ვარ, შენგან ალბათ
... კითხვის გაგრძელება »
ღამეა. ახლაც იმ ცარიელ ადგილას ვდგავარ, რომელიც ასე არაფრით და უბრალოდ მიყვარს და ვეძებ ღია ფანჯრებიდან ოთახის მთვარ გასასვლელს გარეთ, მერე თუნდაც ოცნებებს მიყვე, არა აქვს აზრი, რადგან ახლა პარასკევია და წითელია ჩემს გარშემო მთელი სამყარო და რადგან არ
... კითხვის გაგრძელება »
თქვენ არ იყავით, არცერთი იყავით, არავინ იყავით, მაშინ როცა მე ამ ლექსებს ვწერდი, როცა ამ ლექსებს ვკითხულობდი, როცა ამ ლექსებს ვხევდი და დედაჩემი დამსკდარი თითებით ბრუნდებოდა სამსხურიდან და შარავა
... კითხვის გაგრძელება »
ათასი ღამე თენდებოდა ერთ ქალაქში, კიდევ უფრო მეტს ათევდნენ, ზოგი ოთახში ტახტზე ტანსაცმლით მიგდებული, ფიქრის თავიც რომ აღარ შერჩა, ზოგი სახურავზე კიდესთან მდგარი, მატარებლის ჩამოვლას
... კითხვის გაგრძელება »