გაზაფხულდა, ბუჩქის ძირას, თავს იწონებს ნაზი ია; ჩვენს სალხენად კოკობ ვარდსაც ეშხით გული გაუღია. ხავერდივით მწვანე ბალახს აბიბინებს სიო ნაზად, თითქოს უნდა დაეფინოს იმ ყვავილებს ფიანდაზად. მაღალ მთიდან წმინდა წყარო მოცქრიალებს ჩუხჩუხითა, თითქოს ნანას ეუბნება ძუძუმწოვრებს ტკბილი ხმითა. ხის ტოტებზედ ჩიტუნები ფრთხიალობენ, სრიალობენ; იშენებენ მაღლა ბუდეს, დაჰხარიან და გალობენ. და მხლობლად იქვე თავი მოუყრიათ ყმაწვილებსა, იმღერიან და თან ჰკრეფენ სხვადასხვაფერს ყვავილებსა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
