ამინდს გახადეს თებერვალი, როგორც პატარძალს, კაბა, ან უფრო მასკარადის შესამოსელი. სიზმრებისავით ვუყვები და ფიქრებს ვატან წყალს, გადაგვარებულს და საეჭვოს როგორც ბოსელში-
შობა მაცხოვრის - ურწმუნოსთვის - ვერც გაამტყუნებ... მოციქულები უსინჯავდნენ უფალს ჭრილობას! ისე მწარეა რეალობა, როგორც გარტყმული სილა სახეში და სხეულის შებოჭილობა.
უწყლო ნაპირი, მარტოსული, როგორც ჰეტერა, ღამეში დუმს და არსაიდან მოსჩანს ტივები. შენც დადუმდები და მიხვდები, ყოფა გეტირა ყოფა, რომელსაც უშენოდაც აატირებდნენ!
სამყაროს გარეთ გაიგონებ მაჯების ფეთქვას, უსასრულობას დაიჩემებს უბრალო წამი. შენ ხომ ყოველთვის ის გინდოდა, რომ ერთხელ მეთქვა, ჰოდა დრო არის, უფალო, და ვიძახი... ა მ ი ნ!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
