თვალმა მაცდინა, გულში იარად
დამრჩა ის გრძნობა, რომ მე ჩავკალი.
ახლა ცოცხლდება, მაგრამ მთლიანად
ვერ დგა ორ ფეზე, რადგან დაჩაგრე.

უცბად ვიქეცი, კაცად მე ისეთ...
რომ გულს ტკივილი, ყველა გითხარი
მაგრამ ჩაწიხლე გრძნობა, გაისათ
იქნებ აყვავდეს, მაგრამ მივქარე...

ისევ ვიჩქარე და რომ წამშალე,
ალბათ გულიდან, მაგრამ იმედი
მაინც დამრჩა და მინდა გაშალო,
ჩემთან შენ ფრთები, მე კი გიკრეფდე

მინდორთ ყვავილებს, ენძელ-გვირილებს,
და წყალს ვუსხამდე, გრძნობას პარიზულს.
იქნებ ოდესმე, ჩემს სახლს მიფრინდე,
ფრთებს იძრობდე და ნაბიჯს გამიზნულს

დგამდე მიმავალს ჩემსკენ ღიმილით,
მაგრამ ქუჩაში, ქვას-ფეხ წამოკარ,
წაიქეცი და უცებ ღილი მე
ვიცან, ვიფიქრე, ალბათ წამოვა

ისაც იმ გზაზე, სადაც დაკარგა,
ღილი უბრალო, მაგრამ ძვირფასი.
და თან შეხვდება, ვისაც გადახდა,
მასაც იგივე, ამბავ მის მსგავსი.

მან ის დაკარგა, თვითონ იპოვა,
ქალმა ის კაცი, სახე სევდიან...
ალბათ ღიმილი, მან მოიგონა,
და ის მისთვისაც, ალბათ ბედია!..

ნიკოლოზ ქართველი (ძამიაშვილი) - 05.01.2014