ამოვიღე მკერდიდან და უკან არ ჩამეტია... მოვატარე ზეცა, ანუ ქვეცის ზედა სართული.... ჩემს გულს ჩემზე გაცილებით ტრაგიკული ბედი აქვს: ჩემი ბედი რთულია და მისი უფრო ქა-რთული. შემოღამდა... ღრუბელივით გადავაფენ სატკივარს, ღამეს ვარსკვლავმთვარიანს, თუ ღამეს ვარსკვლავმტვერიანს. გული აბედ კვესია და მისი მეხის ზათქი ვარ. გული ჩემი ძმა არის და გული ჩემი მტერია – ჩემი თანამოტკივილე, ჩემი თანამოაზრე. ჩემი თანა, ჩემისთანა, ჩემი დანა ---- ნარცხები... არ დანებდე, იამბოხე გულო, სანამ მოასწრებ... სანამ ფეთქვას შეიძლებ და სანამ სისხლით გაძღები... უკანასკნელ დაკვნესებას შენვე ფონი დაადე, ისევ ბაგა ბუგითა და არა ფოე-ფოეთი... დაიწყება მალე ერთი ბედნიერი საათი, დამთავრდება როცა ერთი უბედური პოეტი... შევცოდე და მაინც უფალს, მაინც უფალს ვუგალობ ახლა სადღაც დავმთავრდი და სადაც ვიწყებ თავიდან... გევედრები მხოლოდ ეს “ქა” მომირჩინე უფალო “რთული?” ამიტანია და ალბათ აწიც ავიტან!... ამოვიღე საგულედან - უკან არ ჩამეტია - უნებართვოდ მეამბოხე, ფეთქვა-ნებადართული ჩემს გულს ჩემზე გაცილებით ტრაგიკული ბედი აქვს, ჩემს გულს ჩემზე გაცილებით ვაჟკაცური ბედი აქვს, ჩემს გულს ჩემზე გაცილებით საამაყო ბედი აქვს ჩემი ბედი რთულია და მისი უფრო ქა-რთული...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
