დედა, ასჯერ რომ გავჩნდე ამქვეყნად, ასჯერ რომ მომცეს ყოფნამ როლები, ნუთუ ასჯერვე გამზრდის სხვა დედა, შენ კი ერთხელაც არ მეყოლები! ნუთუ ერთმანეთს ჩვენ დედა-შვილად აღარ შევხვდებით აწი აკვანთან! ნუშები წელსაც აფრად გაშლილან, ალუჩა წელსაც თეთრად აყვავდა, მაგრამ შავი დღე სულშიც შემოთოვს, ცისქვეშ უდედოდ როცა დავრჩები, იმ გაზაფხულებს, იმ შემოდგომებს დაემდურება ჩემი ფანჯრები... ჯერ ისიც მირჩენს სულის ჭრილობებს, ჩამავალ მზეს რომ დარდით გასცქერი, ნუგეშს მცემს შენი მოწყენილობაც, მხოლოდ ისაა თავზარდამცემი, რომ კიდევ ასჯერ გავჩნდე ამქვეყნად, ასჯერ რომ მომცეს ყოფნამ როლები, თურმე ასჯერვე გამზრდის სხვა დედა, შენ კი ერთხელაც არ მეყოლები.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
