თითქოს ამაღამ უთუოდ მოთოვს, თითქოს დამიგებს ზამთარი ლოგინს, მეტყვის, რომ გუშინ ავად ვიყავი, შევეკითხები: მოვრჩები როდის? თავს ამარიდებს. არ გამცემს პასუხს. თოვლში დაკარგულებს აწვენენ მხოლოდ, მაღალი სიცხით, დაბალი წნევით, ჩვენივე თავთან მუდამ რომ ვომობთ. თავს ამარიდებს, არ გამცემს პასუხს, არ მეტყვის, რომ მე გავხდი ბოლო დროს, რომ ჩემი ლექსის ყველა ტაეპით, მთლად ვემსგავსები მუნჯის მონოლოგს. თითქოს ამაღამ უთუოდ მოთოვს, თითქოს მიპოვის ყველა იარას, მეტყვის, რომ ხმაურს ნულის ფასი აქვს, რადგან ზეცა თოვს, მიწა კი არა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
