როგორ ხარ-მეთქი და... მხეცივით ღრიალი მინდა, მაგრამ ახლა სამსახურში მივდივარო.
შევხედე საკუთარ თავს და ტოტიდან მოწყვეტილ ფოთოლს ვგავდი, ისიც რომ არ იცის, ქარი საით გადააგდებს და მოისვრის. ამიტომ, მხოლოდ იმაშიღა ვიპოვე ჩემი სიმართლე, რომ გადავხვეოდი და გულში მაგრად ჩამეკრა.
...
მე ვიცი, რამსიმაღლეა ეს ბეტონის კედელი, რომელზეც ზურგით ვარ მიყრდნობილი ახლა. ვიცი, რამსიმაღლეები არიან ჩემ წინ მდგარი ხეები, მაგრამ არ ვიცი და არც შეიძლება ვიცოდე, რამსიმაღლეა ზოგი ადამიანი, რადგან სიმაღლე ძვლებზე ასხმული ხორცით არ იზომება.
ნიკა ჩერქეზიშვილი
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
