მე მენატრება ჩემი ჩრდილი და ორეული, ჩემი ხმის ექო – დამბრუნებელი, ერთგული და შეწყობილი, გვერდს მყოფი და გვერდსწამომყოლი, ძაღლი, რომელიც უცხო ბალიშიდან ჩემს თავს მომიტანს. მე მენატრება ჩემი ჩრდილი – ნაბიჯ–ნაბიჯ რომ დამყვებოდეს და უხმოდ რომ მიმეორებდეს... მე მომბეზრდა მოპაექრე, შემსწორებელი, რომლის გერდითაც ბერდები და სულ ოცნებობ საკუთარ ჩრდილზე.
ბესიკ ხარანაული
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
