მე შენ მიყვარხარ, ისე, როგორც სულ არავის დედამიწაზე… მე შენ მიყვარხარ, და ყოველ დილით ველოდები, როდის ამოვა მზე, ჩემი სახლის მძიმე კარი როდის, როდის გაიღება და ღმერთო, როდის დავიძვრები შენი გულისკენ…
ეს დროც გავიდა, და დაჯღაბნა:
ამის კარგიც, ფუ, ამის კარგიც!..
იყო მომენტი, გაიფიქრა:
რა არის ნეტა ეს კარგადყოფნა ან ცუდადყოფნა…
ხოლო მერე:
ქარი ხან ჰქრის და ხან არა ჰქრის, ფოთლები კი სულ მიჰქრიან თურმე ქარდაქარ..
აი, ბოლოს კი მწოლიარემ ლოგინში, თავის მწვანე კედლებს შეხედა და გაახსენდა:
პარალელეპიპედი, კუბიკი, სახლი, ცხოვრება, ღმერთი… – მარტივია, რთულია, ზუსტი…
შოთა იათაშვილი
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
