ერთი ადგილია ჩემ ქალაქში, მანქანებს რეცხავს ერთი კაცი – თავის ეზოში. ღობეზე აბრაა გამოკრული: “კარგად არ ვიცი”. ყოველთვის უამრავი მანქანაა რიგში. დაკერხერება 1 ლარი ღირს, ქაფით დაკერხერება – 2 ლარი და
შიგნით თუ მტვერსასრუტიც მოატარა – 3 ლარი. ერთი სული მაქვს-ხოლმე, მივიდე.
მივიდე და ჩავდგე იმ რიგში. ამ დროს ათას რამეს ვისმენ: კარგ მუსიკას და ამ კაცის საუბარს. სულ კარგ ხასიათზეა.
დადის უზარმაზარი ბოტებით და აჩაჩული შარვლით,
თვალები სიხარულით უბრწყინავს: მეო, სულ არ მჭირდება მეტი ფულიო.
ფულმა შეჩვევა იცისო, მერე მაინც არ მეყოფა და სულ ცუდ ხასიათზე უნდა ვიყოო.
რად მინდა, კაცო, ბევრი ფულიო? – დააბოტებს, უშტვენს და ბრწყინავს. 3 მარტს და 8 მარტს ქალებს უფასოდ გვემსახურება. საქმე ამაში რომ არ არის, ხვდებით, ალბათ. ერთი სული მაქვს, მივიდე-ხოლმე და
ჩემ გაქაფულ-დაკერხერებულ მანქანასთან ერთად,
სულიც გავირეცხო, ათას ამბავზე მოჭიდებული,
ათას წვრილმანზე მიბმული, ათას ჭუჭყში ამოსვრილი. ეს ადამიანი ბედნიერია.
ბედნიერია, იმიტომ, რომ ადამიანია. მეც რაღაცებს მოვყვები-ხოლმე, ვაჭიანურებ წამოსვლას.
მერე რა, რომ სულ კაცების რიგში ვდგავარ. მოვდივარ იქიდან, წკრიალა მანქანით და სულ შტვენა-შტვენით.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
