უწინ მეგონა, წიგნიდან გადმოსული მახარებლები ისეთი მაღლები იყვნენ, ქააბას ქვასავით ყოველი მხრიდან შეიძლებოდა მათი დანახვა. და არა ასე - შენიღბული სინათლე. სიტყვებს რომ ახარებს ყვავილებივით და ბალახის საშიში სიმაღლიდან დაჰყურებს ქვეყნიერებას.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
