როცა სიმღერა უბრალოა და არ უმღერის დიდ გამარჯვებებს, ქალაქებში ზეიმით შესვლას, როცა სიმღერა უბრალოა და არ უმღერის გზებს ხმაურიანს და ამ გზებზე მოსიარულე მგზავრებს, სიმღერა უბრალოა – ჰაერი, ცეცხლი და გეშინია ნაცრად ქცევის, ცაზე დაცემის და შენი მზერა მზეს წვდება და უდაბნოს ერწყმის და სიზმრების წინ თმებს ივარცხნი – წყალმცენარეებს. გატყდა უღრანი – სავარცხელი და ჯადოც გაქრა, გამოქვაბული გადაიქცა უბრალო ღრიჭოდ, სადაც ქარივით შეძვრები და ამოისუნთქავ შენს შიშს, თუ ეჭვებს და ხავსივით მოეჭიდები სათქმელს, რომელიც სულ არ არის შენი ნაპირი და არც ფსკერია, რომ იჯდე და დუმილს ამბობდე. ასეა, როცა ერთმანეთი აღარ გვჭირდება, ასეა, როცა ვშორდებით და აღარ ვაპირებთ, უკან დავბრუნდეთ და წავშალოთ ჩვენივე ხელით მიწაზე კვალი და წყალივით უკვალოდ, დაღმა. როცა სიმღერა უბრალოა და არ უმღერის წყალსა და თოვლში დაღამებულთ… წყალსა და თოვლში.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
