დღეები გადის, ჩახჩახა და უკაცრიელი. როგორც ოდესღაც შენი თვალები. მდორე დილა მორევს ჰგავდა უძრავი შუქის და შენსავით დუმდა. სამყარო კამკამებდა შენს თვალწინ, როგორც დილით ზღვის წყალი (არც სიბრალული, არც ვნება ან ეჭვი).
სადაც შენ ხარ, იქაა ნათელიც. შენ ხარ სიცოცხლე და საგნებიც გარემომცველი. შენში – ჩვენი გულების კრიალა ცაში - სუნთქავს ყველაფერი, მასში არაა არც სიბრალული, არც ვნება და არც შუადღის ეს მძიმე ჩრდილი, მუქი და უცხო. შორეულო ნათელო, გვეჩვენე, გაგვაგონე სუნთქვა განთიადის. ბნელა. ასე ილევა დილა შენი თვალების შუქის გარეშე.
30 მარტი, 1950
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
