დილაობით მაინც ბრუნდები ცისკრის ალმური შენი პირით იწყებს სუნთქვას ცარიელი ქუჩის ბოლოში.
რუხი შუქი - შენი თვალები, განთიადის თბილი შხეფები მუქ გორაკებზე. შენი ფეხის ხმა, შენი სუნთქვა – დილის სიო - აავსებს სახლებს. ფეთქავს ქალაქი, იჟღინთება ქვის გრილი სუნით. სიცოცხლე ხარ, გამოღვიძება.
მალე ნათელში გაწყალდება ცისკრის ვარსკვლავი, ნიავს მოაქვს საიდანღაც შორეული ჭრიჭინი, სითბო, სუნთქვა და თავდება ღამე.
დილა ხარ, ნათელი.
20 მარტი, 1950
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
