შენ ახლა ბავშვი ხარ, თეკლუ, და დრო მოვა - მე ჭიანჭველების ქალაქებს გაჩვენებ, გეტყვი, რომ სამყარო არყოფნის დრამაა, რომ ნაგვის ბუნკერში ვაგროვებთ ნარჩენებს სიცოცხლის, სიკვდილის, აწმყოს, თუ სიზმართა, ჩვენ ყველა ოცნება ეკლებს შევახიეთ, რომ გულში მიაგნებ სიკეთის მისამართს და ქრისტეს ნაკვალევს ტერფით შეეხები. თეკ, მე შენ დაგარქვი კოკოშა, ბაჭია. - ვიღიმი, ფანჯრებთან ქარები უსტვენენ, თეკ, შენი ფოტოა სინათლის ნაჭერი, ყვითელი ქუდით და ყვითელი სვიტერით მოძრაობ კადრებზე, იმდენად პატარა ნაბიჯებს აკეთებ, რომ არ წაიქცევი. ცხოვრება ყოველთვის ტალახში გვატარებს უფროსებს და დიდი ბლეფია, ფიქცია, თამაში, რომელსაც არასდროს თამაშობ. ვიდრე ჩვენ ხანმოკლე როლები მოვლიეთ, შენ, თბილ ხელს ჩაჰკიდებ გათოშილ მამაშენს და ზამთრის ქუჩებში გამოხვალ თოვლივით.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
