ოდესღაც, სადღაც, მარტოობაში გულით ამომსკდა სიმღერა წყნარი, ჩემი სიმღერა ქვითინი იყო, სულით ობლობას კვნესოდა ქარი. ხანი გავიდა, გადამავიწყდა სიმღერა სადღაც, ოდესმე თქმული, სანამ არ ვპოვე მეგობრის გულში ღრმად ჩაქსოვილი და შენახული. ერთხელ,ოდესღაც გზად მივდიოდი, მე მოვისმინე ჩემივ ნაღველი, ყრმობის ოცნებით გატაცებული, ყმაწვილურ ვნების გამომსახველი. და ვერ ვივიწყებ ქალწულის სახეს სადღაც, ოდესმე ფიქრში ზმანებულს, შემდეგ ახდენილს სინამდვილეში, მაგრამ... საკმაოდ დაგვიანებულს.
1911
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..