ახლა სიცივემ, მიძმო ალბათ სრულიად,
შენ კი სალამზე, პასუხს ისევ არა მცემ,
და მოგონება, ტკბილ-მწარე წარსულია
მე კი ისევე, ფოსტას წერილს გადავცემ...

ფურცელს ცარიელს, ია რომ და-ამშვენებს
ისიც დაჭკნება, თუკი სწრაფად არ მოსვამს
წყალს და ოდესმე, სილამაზეს საშლელი
ისე წაგიშლის, როგორც თოვლი შემოსავს

მინდორ-ველებს და ოდეს ის წყლად იქცევა,
ცივა, ახლა კი, მინდა ძლიერ გიხილო,
მაგრამ ბოდიშებს, არ მომიხდი. - მიცეკვე!
შენი თვალებით, რომ მოვტყუვდე, ტიჰირო.

თოვლის ფიფქები ნაქსოვ ქუდზე გადნება,
ისე თითქოს და უძლურ არს და სნეული,
გული როდესაც, გრძნობას ცრემლით მადენდა,
მაშინ ჰგუობდა, ვნებას შენი სხეული.

ნიკოლოზ ქართველი (ძამიაშვილი) - 03.12.2014