არავინ მყავს და არავის ვყავარ, მივყვები მარტო ღამეულ თბილისს, ვიტრინის მიღმა წრუპავენ ყავას ვიღაცეები, ძალიან თბილი ღამეა, მე კი რატომღაც მცივა, ერთმანეთისკენ იწევენ მხრები, ეს ქუჩა, ალბათ, სახლამდე მივა, სახლამდე, სადაც არ მოვიხრები ერთხელაც, მხოლოდ ვიწვები ზურგზე, გულაღმა და მზე ბოლოჯერ ჩავა... ვიტრინის მიღმა გრძელდება ბლუზი, არავინ მყავს და არავის ვყავარ.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
