გალაკტიონი არის მეფე პოეზიისა, მთაწმინდის მთვარეს შესცქეროდა ყველა ოცნებით, რომ თვით შეეგრძნო გრძნობა მითი პოეზიისა, მეკი თვალთაწინ მესახება მისი დიდება. გალაკტიონი გვისახავდა თავის სიყვარულს, მაგრამ გვატანდა გულში დარდებს განუკურნებელს, აგვაღელვებდა მისი მერი და მესაფლავე, მაგრამ მათივე სიდიადით დაგვამშვიდებდა. უსიყვარულოდ მზე არ სუფევს ქვეყანაზეო, მეც არ ვარსებობ უიმედოდ დაუნდობელი, ეს ოცნებები აღირთვება კამარაზეო, და ცაც დახატავს კამარაზე სულის ლანდებსო. მე მესაფლავე მიტაცებდა თავის ცინიზმით, მე მესაფლავე მიტაცებდა თავის ღირსებით, რადგან იცნობდა ქვეყანაზე მოსულ არსებას და იმ არსების მოქმედების შემოქმედებას. გალაკტიონი არის მეფე პოეზიისა, და ის პოეტი უდიდესი იყო ქვეყნისა, მან თეთრი ღამე დაგვიტოვა მესაიდუმლედ, თავის მეგობარს,ჩვენ გვიტოვებს უცვლელ მეგობრად. მთაწმინდის მთვარე,მესაფლავე და მე და ღამე, უსაყვარლესი ლექსებია ჩემთვის ყოველი, და ის მიღვივებს ქვეყნის ცოდნის საიდუმლობას და მეც ღამესთან ვიძმობილებ დაუსრულებლად.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
